Website met hartkloppingen
Mijn website is misschien wel de meest chille plek die je kunt indenken. Het is dat ie niet in een hangmat kan gaan liggen, maar anders hing hij vast ergens tussen een paar palmbomen met een cocktail in z’n virtuele hand. Relax baby! Met andere woorden: mijn website slaapt. Al jaren. Een luie donder is het. Niet dat ik er geen aandacht aan besteed. Van tijd tot tijd geef ik hem een update, zet ik er een workshop op, vers werk, of mijn splinternieuwe boeken-programma (moet je echt eens naar kijken!)… Maar promoten doe ik hem niet. En ja, ik maakte hem zes jaar geleden zelf in twee avondjes en dat is SEO-technisch niet per se de beste manier, tenzij je een profi websitebouwer bent.
Site in de stress
Op zich is dat nooit een probleem geweest. Ik heb volop werk en ik zag mijn website voornamelijk als een chique CV. De plek voor mensen die eerst wilden weten wie de Mo nou eigenlijk is, voordat ze me een opdracht zouden geven of voor mensen die snel mijn contactgegevens wilden vinden. Google had amper in de gaten dat Tekstbureau Mo bestond en dus trok die site van mij trok geen volle zalen. Zélfs geen versoepelde (?) tot-dertig-man-Corona-zalen. Lekker voor mijn website: die kon op zijn gemak verder chillen. Tot twee weken geleden… Ik besloot te gaan bloggen en daar schrok mijn site behoorlijk van.
Schaamrood op de kaken
Wat er gebeurde? Na het schrijven van mijn eerste blog en daarbij het plaatsen van een in mijn ogen belachelijke foto en dat óók nog een delen op LinkedIn heb ik zo snel als ik kon mijn laptop dicht gedaan. Eerlijk is eerlijk: ik vond het verschrikkelijk gênant. Gedachten als ‘kijk mij nou eens lollig zijn’ en ‘wie zit hier nou op te wachten’ overheersten. Kijken naar reacties zou ik de eerste avond sowieso niet doen; hou op zeg! Ik suste mijn onzekere zelf met het idee dat mijn bericht de volgende ochtend vast was ondergesneeuwd tussen alle zinvolle en interessante berichten van anderen. Tot ik via whatsapp een reactie op het blog kreeg… Lang verhaal kort: ik heb nog nooit zoveel reacties gekregen op een LinkedIn-bericht als op dat blog-bericht. En er zullen ongetwijfeld honderden LinkedIn-gebruikers zijn die stukken succesvoller zijn dan ik, maar voor mij was dit een enorme overwinning. Kennelijk viel wat ik over mezelf schreef wél in de smaak.
Website-succes dankzij LinkedIn
En dat was niet het enige wat er gebeurde. Op LinkedIn stond slechts kort beschreven waarover mijn eerste blog zou gaan. De mensen die een like gaven of reageerden, zouden zomaar op de link kunnen hebben geklikt… En dus ging ik kijken wat er op mijn website gebeurde. Nou… van chillen was geen sprake meer! Die cocktail was inclusief hangmat spontaan verdwenen. Meer dan 100 mensen bleken de moeite te hebben genomen op de link te klikken. Meer dan 100 die op mijn website terecht kwamen en daar het blog hebben gelezen. Dat zijn meer dan 100 kansen op 1 opdrachtgever die denkt: die Monique, daar moet ik eens contact mee opnemen. Wát? Er is dankzij dat blog zelfs al contact met me opgenomen over een mogelijk toekomstige samenwerking.
Super zo’n blog
Kortom: ik neem alle gêne en onzekerheid voor lief en blijf mijn blogs trouw schrijven, ook al klap ik de laptop snel dicht wanneer dit op LinkedIn staat en denk ik bij elke foto: dit kan écht niet. En die website… Daar wordt momenteel aan gewerkt. Door een prof. Zodat ik je binnen afzienbare tijd kan vertellen over mijn Google-proof, shiny nieuwe site, in mijn nieuwe huisstijl, mét topconditie en zonder vakantieplannen. Hopelijk inclusief representatieve foto’s.
